آبشار اوبن (جنگلهای دودانگه ساری، مازندران)

درود و عرض ارادت. تمنا دارم چنین فضاهایی منحصربه فردی را معرفی نفرمایید. بنده ۱۰ سال پیش از این مجموعه زیبا عکاسی حرفه کردم و در هیچ یک از نمایشگاه و کتاب هایم اسم و محل دقیق این آبشار را معرفی نکرده ام. از دو سال گذشته دو مرتبه برای عکاسی مجدد آبشارها رفته ام و غصه ام گرفت از خسارت و تخریبی در پدیده های رسوبی و دیواره های خزه ای و حتی قطع درختان کوچک در منطقه صورت گرفته است. خواهش می کنم از جنابعالی که طبیعت گرد و طبیعت دوست هستید، هر نقطه دلنشینی را در فضای مجازی معرفی نفرمایید. پاینده باشید و سرفراز

سلام به همگی، من در تاریخ ۶-۴-۹۸ به اتفاق ۱۵ نفر از دوستان و به همراه خانواده به آبشار اوبن رفتیم و پس از یک شب کمپ زدن و شب مانی روز هفتم تیر برگشتیم. دفعه دوم بود که من به این منطقه میرفتم. بسیار بسیار زیباست و واقعاً ارزش راه نسبتاً طولانی و حدود ۳۳ کیلومتر خاکی رو داره (از اول جاده سنگده که از پل سفید شروع میشه تا ورودی جنگلبانی ۲۵ کیلومتر جاده آسفالت و از اونجا تا آبشار اوبن دقیقاً ۳۳ کیلومتر جاده خاکی جنگلی هست) حرکت ما از تهران عوارضی پردیس ساعت ۶ صبح بود و پس از صرف صبحانه در رستوران بین راه، ساعت ۱۳:۳۰ به آبشار اوبن رسیدیم. ماشین سواری هم به راحتی میتونه اون جاده رو بره اما اگه رو ماشینتون حساس هستین ممکنه یه کم نگران ماشینتون بشین. یه قسمتی از جاده جنگلی رانش کرده بود که ما و همراهان با ماشین سواری ۲۰۶، ال ۹۰، ساندرو، سمند و پرشیا تقریبا با کمی سختی ازش رد شدیم. توضیحاتی که جناب شاهی دادند کاملاً دقیق و کامل هست که از این بابت تشکر میکنم. نکته ای که در این سفر خیلی تاسف بار بود و واقعاً من رو غافلگیر کرد این بود که روز پنجشنبه ششم تیر حدود ساعت ۴ بعداز ظهر پس از اینکه ما دیگه کمپ زده بودیم و جا افتاده بودیم، تعداد ۱۰-۱۵ نفر از کسانی که نمیدونم مال کجا و کدوم شهر یا روستا بودند (فقط این رو میدونم با زبان مازندرانی صحبت می‌کردند) با یه نیسان آبی و یه وانت دوکابین با تجهیزات کامل شامل چادر، موتور برق، اکو آمپلی فایر حرفه ای و مجلسیِ بسیار قوی، میکروفن، لامپ و سیم کشی و بوق! (بله بوق! تعجب نکنید همون بوق‌هایی که در استادیوم‌ها برای تشویق تیم‌های فوتبال استفاده میشه)از راه رسیدن و پس از برپا کردن خیمه و چادر و قلیون و آتیش، شروع کردند به بوق زدن و پخش موزیک مازندرانی با صدای خیلی بلند و جیغ زدن و عربده کشیدن و صدای انواع حیوانات درآوردن و رقص و پایکوبی! هیچکدام از ما و خانواده های دیگه ای هم که اونجا کمپ زده بودن و اقامت داشتن به جهت جلوگیری از درگیری احتمالی تمایل به اعتراض به این آدم‌های عجیب غریبی که اینکارها رو میکردن نداشتیم. موبایل هم اونجا آنتن نمیده که شما احیاناً بتونی با نیروی انتظامی و ۱۱۰ تماس بگیری و درخواست کمک بکنی. متاسفانه این مردم آزاری و پخش موسیقی مازندرانی و خارجی و ایرانی و بوق زدن های ممتد، بطور مرتب و مداوم با اینکه اغلب خانواده ها برای خواب و استراحت داخل چادرهاشون رفته بودن، تا ساعت ۱۲ شب ادامه داشت و متاسفانه فردا ساعت ۱۰ صبح مجدداً شروع شد! هرچقدر فکر کردم هیچ دلیل و توجیهی برای اینکار آنها نیافتم. چرا که با اینهمه دسترسی اغلب مردم و حتی شهرها و روستاهای دورتر به اینترنت و شبکه های اجتماعی و وجود کمپینهای متعدد و تاکیدهای زیادی که به احترام به حقوق دیگران میشه واقعا اینجور کارها اونم در این منطقه نسبتاً دور و دنج باورش سخته. با توجه به اینکه ما فکر نمیکردیم که این مزاحمت تا نیمه شب ادامه داشته باشه و اینکه ما دیگه کمپ زده بودیم و جمع و جور کردن چادرها و بچه ها کار سختی بود هرجوری بود علیرغم اینکه نتونسته بودیم از سکوت جنگل استفاده کنیم شب رو به صبح رسوندیم و با اینکه میخواستیم دو شب بمونیم، بعد از ظهر جمعه ۷ تیر راه بازگشت به تهران رو در پیش گرفتیم. خیلی متاسفم شدم که اینجوری غافلگیر شدیم و اونطوری که میخواستیم نتونستیم از طبیعت بکر منطقه استفاده کنیم. توصیه من به دوستانی که تصمیم دارن اونجا برن اینه که سعی کنین وسط هفته برین و اینکه نزدیک آبشار کمپ نزنین چون روزهای تعطیل خیلی شلوغ میشه و احتمال اینکه آدم‌های مزاحم و بی فرهنگ بیان و آرامش اونجا رو بهم بزنن زیاده و حتما برین و جاهای دنجی که هست و از آبشار فاصله داره رو پیدا کنین. وسایل کامل و خوراکی ببرین و حداقل دو شب اونجا بمونین. واقعا جای عالی و قشنگی هست. ببخشید که طولانی شد. خوش باشین