از چابهار تا گواتر(استان سیستان و بلوچستان)

در طول جاده ۱۰۰ کیلومتری جنوب شرقی ترین مرزهای ایران، از چابهار تا گواتر دنیایی از دیدنی هاست که ترکیب ساحل، کوههای مینیاتوری و دریای مَکُران مناظری ویژه را ایجاد کرده است. روستاهای کوچک و اسکله های محلی و قایق های پهلوگرفته و … از ویژگیهای این جاده در انتهای ایران است. جایی که شاید میتوانست ابتدای ایران باشد…

روز گذشته را به گشت و گذاری در تیس پرداختیم. تیس روستایی کوچک در  ۸ کیلومتری غرب چابهار است. قبل از ورود به تیس بر سر تپه، دیواره های باقیمانده از قلعه پرتغالیهاست.

از آن بالا چشم انداز خوبی از دریا و تیس دیده می شود. قلعه پرتغالیها در سراسر جنوب تا هرمزگان قصه دوران حکمرانی پرتغالیها در سواحل جنوبی ایران است.

حفره های درون کوه یا غارهای سه گانه تیس ازنام آشناترین نقاط تیس است. مسجد روستای تیس از همه جا دیده می شود. کم کم وقت نماز عصر است و مسجد شلوغ می شود. رو به روی مسجد باغی است که به باغ گیاه شناسی معروف است. شاید بیشتر شبیه پارکی در دل تیس است.

اما امروز قصد دیدار با جاذبه های شرق چابهار و مسیر منتهی به گواتر را داریم. جایی که با گذر از رمین(Ramin)، تالاب لیپار، بریس(Beris)، پسابندر و در نهایت خلیج گواتر(Guatr) می رسید.

از چابهار که ۹ کیلومتر خارج می شوید ابتدا به رَمین می رسید. دیدن اسکله آرام رمین و موج شکن های پر از صدف خالی از لطف نیست.

از درخت انجیر معابد رمین هم زیاد شنیده ایم که فرصتی برای دیدن آن پیش نیامد. هنوز مسیر باقی است و پیش می رویم. کمی بیش از ۱۰ کیلومتر پس از رمین تالاب صورتی لیپار است که خود را نمایان می سازد. قبل از اینکه به کنار تالاب برویم گشتی هم در شمال تالاب جایی که بندی خاکی دیده می شود زدیم ولیکن اثری از آب نبود. به کنار تالاب صورتی لیپار بازگشتیم. بسیار زیبا و خیره کننده است.

تالاب به ساحل بسیار نزدیک است و سواحل پاک مکران به راستی در اینجا دیدنی است. حفره های منظمی در ساحل توسط خرچنگها ایجاد شده بود که منظره خاص و گیرایی خلق کرده بودند.

ادامه جاده را پیش می گیریم و از بریس گذر می کنیم که در بازگشت لحظه های غروب را آنجا باشیم. در تمام مسیر در سمت چپ کوه های مینیاتوری یا مرخی دیده می شود. کوه های رسوبی که اینچنین با فرسایش شکل و شمایل خاصی پیدا کرده اند.

کم کم نزدیک پسابندر هستیم و دیگری چیزی تا گواتر نمانده. در پسابندر نیز اسکله و لنج ها آرام پهلو گرفته اند و حس و حال خاصی دارد. با ادامه جاده به مرزبانی که در انتهای آنست میرسیم و جاده  پیچ کوچکی می خورد و به واقع اینجا انتهای ایران است.

گواتر(Guatr) پیش روی ماست. در پاکستان بندری به نام گوادر(Gwader) وجود دارد که بسیار به این اسم نزدیک است. قایق هایی منتظرند تا اندک مسافران گواتر را در جنگل حرا بگردانند یا به سمت خارج خلیج جایی که دلفین ها تجمع دارند ببرند. از شانس ما کمی دریا ناآرام بود و دلفین ها رخ نشان ندادند.

در اسکله گواتر آقای رهنورد غذای محلی میفروخت که کمی دیر رسیدیم و غذا تمام شده بود.

در راه بازگشت هستیم و قصد صخره بریس را داریم. از پشت پمپ بنزین راهی مشخص است و در انتها به مرزبانی می رسد و از کنار مرزبانی که رد شوید صخره بزرگ بریس پیش روست که چشم انداز دریا از اینجا عالیست. از یک سو در پایین منظره اسکله بریس و از سمتی دیگر تا چشم کار می کند دریا…

با غروب خورشید راهی چابهار هستیم و حسرت همیشگی نداشتن زمان کافی برای عمیق تر شدن در مناظر و طبیعت همراه ماست. روز بعد قصد غرب چابهار تا روستای دَرَک را داریم.

چند نکته:

از چابهار تا گواتر در مناطق روستایی مغازه برای خرید اقلام خوراکی و آب پیدا می شود ولیکن رستوران و غذاخوری نیست.

جاده تا گواتر آسفالته با کیفیت معمولی و دوطرفه است و می بایست در این جاده با احتیاط رانندگی کنید.

معمولا گردشگران این مسیر را یک روز گشت می زنند ولیکن به نظر می رسید با پرس و جو امکان اقامت در خانه محلی در بریس و یا نزدیکی گواتر وجود داشته باشد.

صخره بریس یکی از بهترین چشم اندازهای طلوع و غروب خورشید است.

مسافت مناطق ذکر شده از چابهار به شرح زیر است:

رمین: کیلومتر ۹ ، تالاب صورتی لیپار: کیلومتر ۲۰، بریس: کیلومتر ۶۴، پسابندر: کیلومتر ۸۸، گواتر: کیلومتر ۱۰۰

برای آشنایی بیشتر با جاده ها و موقعیت جاذبه ها نقشه و فایل GPS در wikiloc را ملاحظه نمایید.