پیمایش آب بر به قلعه رودخان(استانهای زنجان و گیلان)

هر سفر یک تجربه است، شاید بر اساس پیش فرض ها جلو نره ولی اهل سفر می دونه که در هر شرایطی چطوری از سفرش لذت ببره…پیمایش آب بر به قلعهرودخان با اینکه شرایط جوی، جاذبه های بصریشو خیلی کم کرد ولی به جرأت می تونم بگم جز ماندگار ترین سفرهای من خواهد ماند…

خنکای زنجان و طی مسیر زنجان تا آب بر در شب و اقامت راحت در خوابگاه فرهنگیان آب بر برای ما که از گرمای عذاب آور تهران فرار کرده بودیم خیلی لذت بخش بود.هنوز هوا روشن نشده بود که وانتی که از شب قبل هماهنگ کرده بودیم به دنبال ما آمد تا ما را به بالای گردنه دیزآب(جمال آباد) ببرد، کوله ها را بستیم و ماجرا شروع شد…

چون وانت در حال حرکت بود ما بر این باور بودیم که با ایستادنش باد هم خواهد ایستاد اما، اما وقتی راننده وانت در بالای گردنه حتی از ماشین پیاده نشد و به سرعت دور زد و رفت فهمیدیم که باد و چیزی بین باران و مه که با نیروی باد مثل شلاق به ما می خورد، قرار است مدت زمان زیادی همراه ما باشد.صبحانه نخورده بودیم و تازیانه های باران و مه امان نمی داد، پشت سنگی پناه گرفتیم تا لقمه ای بخوریم به خیال خودمان جای خوبی بود ولی در واقع فرقی نداشت باد بی وقفه می وزید، مادر طبیعت قصد داشت جلوه ای دیگر را به ما نشان دهد.

میدان دید متغیر بود گاهی زیر پنج متر می آمد و گاهی تا چهل پنجاه متر بالا می رفت، و این موضوع مسیر یابی را دشوار می کرد. گاهی در طول مسیر به پشت دامنه کوه می رفتیم که باد را احساس نمی کردیم، کلا فضا فضای توهم بود.در مسیر رسیدن به گردنه تک آب یا تکو (Tekko) از قبرستانی گذر کردیم، داخل کفشهای مثلا ضد آب ما پر از آب بود، بعدا فهمیدیم که آب فقط به داخل قوطیهای کنسرو نفوذ نکرده!!!

از کنار جویبارهای متعددی که جاری شده بودند، می گذشتیم و اگر باد می گذاشت بیشتر از صدای آنها لذت می بردیم، گاه گاه که میدان دید بالا می رفت چشم انداز بهشتی منطقه ما را با خودش می برد.

تِکو که گذشتن از آن در آن مه غلیظ محلی ها را به شگفت وا داشته بود واقعا زیبا و وهم آلود بود؛ زمینی سبز با حوضچه های آب فراوان و بدون پاکوب، باد کم کم محو شد ولی مه و رطوبت همراهمان بودند.

با کم شدن باد و نزدیک شدن به ظهر و تابش حداکثری خورشید سرعت ما هم به نهایت خودش رسید و مسیر دایلسر را پیش گرفتیم، صدای زنگوله گله ای شنیده میشد ولی تصویری وجود نداشت، فکر چادر زدن در آن شرایط آب و هوایی داشت آزارم میداد که سگهای یک گله ناگهان دوره مان کردند، با خونسردی سگها را آرام کردیدم و به مسیر ادامه دادیم تا به چوپان مؤدب و مهربانی در منطقه لاس پشت رسیدیم که با دیدن ما بسیار شگفت زده شده بود، دیدن او به این معنا بود که در فاصله کمتر از نیم ساعتی دایلسر هستیم و او به ما خبر خوشی داد و آن هم باز بودن مغازه و کلبه آقای مرادی بود…ساعت حدود سه بعداز ظهر بود که وارد کلبه آقای مرادی شدیم، چای گرم و آتش و جای خشک، براورده شدن اوج آرزوهای ما بود.

بعد از یک خواب طولانی و راحت، با لباسهای خشک اما با بوی دود فراوان راهی مسیر ییلاق مته خانی شدیم، ییلاق پر بود از قارچ، مسیر یابی تا مته خانی زیاد سخت نبود و راه هم نسبتا آسان بود، در مته خانی با چند نفر که دوستدار کوهپیمایی و اهل آن ییلاق بودند آشنا شدیم که مسیر جنگل را به ما نشان دادند، جنگل مه آلود و پر شیب که بایستی برای گذر از آن آمادگی جسمانی و صبر و حوصله داشت چون راه پر شیب و لغزنده ای دارد و بارندگی هم مزید بر علت خواهد شد.

تقریبا در تمام مسیر روز دوم شیب منفی داشتیم که حتما باتوم زنی را توصیه می کنم، در قسمت های از جنگل بدون باتوم واقعا عبور غیر ممکن بود.

بدون توقف طولانی به مسیر ادامه دادیم، صدای عجیبی توجه ما را به خود جلب کرد، جلوتر که رفتیم به لوله آبی بر خوردیم که سوراخ شده بود و آب با فشار ولی منقطع از آن خارج میشد، برای دیدن لوله به زیر آن رفتم که ناگهان دیوار قلعه رودخان را از پس درختان دیدم…

ده دقیقه بعد روبروی دروازه قلعه بودیم

گرسنه و خسته و کوفته از پیمودن سرازیری لغزنده، راه بهسازی شده قلعه را به سمت پایین پیش گرفتیم، مردم با دیدن کوله های ما متعجب بودند و گاهی با خنده چیزی به ما میگفتند…

در مسیر بازگشت به تهران با تمام خستگی و کوفتگی ام راضی بودم…

نکاتی در ازتباط با پیمایش این مسیر:
از آب بر تا گردنه دیزاب جاده ای خاکی با کیفیت مناسب به طول ۲۰ کیلومتر(تغییر ارتفاع ۱۷۵۰ متر) می باشد که خودروهایی همچون پیکان وانت و نیسان به راحتی آن را طی می کنند. طی کردن این مسیر خداقل یک ساعت زمان نیاز دارد.

از محل شروع پیمایش تا مزارهای روی خط رأس  ۶ کیلومتر است که تقریبا ۳ ساعت زمان نیاز دارد و از مزارها تا دایلسر نیز  ۸٫۵ کیلومتر است که می توان آن را ۴ ساعته طی نمود.

از دایلسر تا دوراهی خرم کش(کلبه ای سنگی بدون سقف نشانه آن است)  ۳٫۳ کیلومتر بوده و می توان ۱ ساعته آن را طی نمود باید دقت کرد که در اینجا راه سمت چپ را طی نمود و به سمت راست منحرف نشوید. از دو راهی تا مته خانی ۴ کیلومتر بوده و ۲ ساعت زمان نیاز دارد.

از مته خانی که تقریبا شروع جنگل است تا قلعه رودخان ۴ کیلومتر با کم کردن ارتفاعی تقریبا ۱۰۰۰ متر است که خدودا به ۳ ساعت زمان احتیاج است چرا که دو کیلومتر انتهایی بسیار پر شیب است. از قلعه تا پارکینگ نیز تقریبا ۲ کیلومتر مسیر پلکانی است.

در طول مسیر بهترین محل برای شب مانی دایلسر است که آب نیز مهیاست. جهت شب مانی می توان در کلبه آقای مرادی نیز اقامت گزید.

در طول این مسیر سعی شد که بهترین برداشت را داشته باشیم اما وضعیت آب و هوایی مشکلاتی را ایجاد کرد، برای آشنایی بیشتر با کل مسیر از آب بر تا قلعه رودخان فایل GPS در Wikiloc قرار داده شده است.