اردستان و زواره، پیشنهاد سفر وسوسه انگیز(اردستان، استان اصفهان)

قبل از این سفر باید  خود را برای دیدن حجم زیادی از زیبایی و شگفتی معماری و مردم شناسی آماده سازید. سفر به شهرهای اردستان و زواره، پیشنهادی است که نمی توان آن را رد کرد. هر گوشه و کنار آن بناهای تاریخی و طبیعت کویری پذیرای ایرانگردان است. در ادامه، خلاصه ای از سفر به این دو شهر زیبا در استان اصفهان آورده شده است.

اردستان شهر شگفتی ها:

آغاز سفر ما ظهرهنگام یک روز پنجشنبه پاییزی بود. با ورود به اردستان با خیابان های خلوت در ظهرگاه رو به رو بودیم.  با جستجو در نقشه موبایل به دنبال مسیر قنات “مون”(moun) بودیم. در همه جای ایران قنات هست اما قنات مون با همه آنها تفاوت دارد. تفاوت آن در دوطبقه بودن قنات است. ظرافت طراحی و اجرای دو طبقه قنات را می توان در کنار خیابان مصلی که یکی از خیابان های اصلی اردستان است دید. پلکان تا پایین می رود و در پا آب قنات طبقه اول چاهی دیده می شود که طبقه دوم هم از آنجا پیداست.

داخل کوچه می رویم و کمی جلوتر در سمت چپ حیاطی که مظهر قنات طبقه اول است بازسازی شده و میتوان در کنار آن نشست و از این ابتکار قدیمی لذت برد. ماهی های قنات هم برای خودشان مشغول هستند.

کوچه را که ادامه می دهیم و در کنار مسجد بابا احمد، مقسم آب قنات را که ساخته ای به قدمت قرن هفتم است را میبینیم. هدف از آن تقسیم آب قنات به اندازه ۲ به ۱ بین مزارع مون و تلک آباد است که با سادگی و دقت این کار را انجام میدهد. کم کم مزارع و باغ ها پدیدار می شوند. در انتهای کوچه آثار یک آسیاب قدیمی هم دیده می شود که نشان از حداکثر بهرهمندی از آب قنات بوده است.

مردم مهربانند و بالهجه زیبای اردستانی گفت و گو می کنند پای صحبت یک بانوی میان سال از اهالی کوچه قنات مون نشستیم از کودکی و پرهیاهویی محل می گفت که سرگرمی شان بازی در کنار قنات بوده. سبزی های خود را برای شستن گل آن به پای قنات می برد تا در مصرف آب لوله کشی صرفه جویی شود. چند جمله کافیست تا مثل آشنایان قدیمی گپ بزنی. این جادوی مردمان سرزمین ایران است.

مسجد جامع اردستان دومین مقصد ما در این روز کوتاه پاییزی بود. مسجدی که یکی از کهن ترین مساجد ایران است و بر بقایای آتشکده ساخته شده است. معماری دلنشین در غروب پاییزی هر بازدید کننده ای را مسحور خود می کند. ایوان های بلند و زیبا و حیاط چهار گوش و تزئینات گنبد ها ستودنی است. در محوطه بیرون ساخت و ساز و نوسازی انجام می شد و خبر از آینده ای بهتر دارد. مسجد خلوت است و تعداد انگشت شماری برای دیدنش آمده اند. قدم زدن در این مکان انرژی مثبتی به آدمی می دهد.

شب گردی در زواره:

کارت حافظه دوربین را در خانه جا گذاشته بودیم و مدام افسوس. عصر بود و مغازه ها باز بودند و به راحتی یک رم خریدیم. قصد شب مانی در زواره را داشتیم. زواره نزدیک است و فقط ۱۰ کیلومتر با اردستان فاصله دارد. زواره در شمال شرقی اردستان است. سه اقامتگاه در اینترنت نام برده شده بود که فقط دو تا از آن ها فعال بود. اولی که مطلوب ما بود(ننه کوکب) رزرو بود، اصرار هم بی فایده بود;) . سراغ اقامتگاه خانم عامری را گرفتیم و آنجا مستقر شدیم. شب سردی در آذر ماه بود. ولی مانع از گشت در کوچه پس کوچه های زواره نمی شد.

از نزدیکی آب انبار قدیم یا زورخانه فعلی شروع کردیم. آقای ذبیحی مسئول زورخانه در پیاده رو بود. گپ کوتاهی زدیم. از ما برای مراسم گلریزان یک بیمار، برای همان شب در زورخانه دعوت کرد. بی درنگ پدیرفتیم. بازار تعطیل بود ولی کوچه های سرپوشیده برای هر سه ما بسیار لذت بخش بود. حسینیه کوچک و بزرگ اولین مکان های بازدید ما بود. به سمت چپ پیچیدیم و به سمت قلعه سنگ بست و یخچال قدیمی هم رفتیم. منظره شب و نوردهی به نظر جالب می آمد. دریافتیم که هر نقطه ای از زواره حرفی برای گفتن دارد و سفرها می خواهد تا تمام آن را درک کنی.

مراسم زورخانه با نمایش کوتاه ورزشکاران و سخنرانی مسئولان شهری زواره بود. آب انبار قدیمی زواره بسیار با هیبت بود. ساخت چنین مکانی در دل زمین هم حیرت آور است. حالا با ساخت گود زورخانه، بار دیگر این مکان شگفت انگیز زنده شده بود. آقای ذبیحی گفت که جمعه صبح ها معمولاً مراسم زورخانه ای دارند.

گشت و گذاری در اطراف زواره:

از تمام مکان های دیدنی شهر زواره که بگذریم، روستا گردی در اطراف زواره هم خالی از لطف نیست. این نکته گفتنی است که در شمال و شمال شرق زواره مناطق شن زار است که با تاغ کاری تثبیت شده. کمی جلوتر کویر دق سرخ است که دیگر برای صدها کیلومتر هیچ سکونت گاهی نیست. جاده پیرامونی زواره در حاشیه شنزار روستاهای زیادی را به هم متصل می کند. ابتدا راهی امیرآباد شدیم، کاخ قدیمی امیرآباد درعین ویرانی می درخشید. ای کاش روزی این مکان با سرمایه گذاری احیا شود. طبقات آن و تزئیناتش بسیار دیدنی است و منظره ای رو به دشت بی انتها از پنجره های ای بنای قدیمی.

امیرآباد، کریم آباد، معین آباد و در آخر دهنو روستاهایی بودند که از آنها گذر کردیم و در انتها به جاده اردستان به مهاباد رسیدیم. روستاهای حاشیه کویر که هریک برای خود حرفی دارند، باید پای درد و دل آنها نشست اگر طالب دیدن و آموختن هستیم.

در منطقه کوهستانی بین نائین و زواره نیز می توان به روستاها و مناطق زیبایی دسترسی پیدا کرد که سرهنگ آباد یکی از آن هاست.

نقشه های راهنما در wikiloc قرار داده شده است. اردستان ، زواره